Beklimming van de Mont Ventoux, 31 mei 2014

Vandaag gefietst: 86 km
Totale afstand Michel: 1558 km
Totale afstand Raph: 1257 km

Op zaterdagochtend rond half negen vertrekt een groep met een Thom Ventoux shirt op de fiets van de camping in Bénivay-Olon naar Malaucène, een van de drie vertrekplaatsen aan de voet van de Mont Ventoux.

Michel heeft zijn aanhangwagentje met bagage op de camping achtergelaten, terwijl Raph met fiets en achtertassen omhoog gaat. Dat hij daarmee verreweg de zwaarste fiets van het gezelschap heeft maakt hem niet uit; ook zonder die tassen zou zijn fiets al de zwaarste zijn en die tassen zijn handig voor een regenpak, de helm, een trui, extra handschoenen en een wegenkaart. En bovendien een rol WC-papier, zodat de Mont Ventoux in elk geval niet zwaarder wordt dan Mokee Dugway, een klim uit december 1993.

De conditie is in orde, de fietsen zijn dat ook, het weer is prachtig en dus lijkt niets in de weg te staan om vandaag de missie te volbrengen. Na in Malaucène linksaf te zijn geslagen begint meteen de 21,1 kilometer lange klim naar boven. Michel begint gezellig kletsend aan de klim naar boven. Concrete plannen om een snelle tijd neer te zetten zijn er niet. Maar Michel zit wél meteen vooraan in het gezelschap.

Krantenbezorger

Raph heeft ondertussen een andere tactiek: hij begint met zijn zware fiets als allerlaatste aan de klim. Op die manier kan hij in elk geval niet door de andere deelnemers aan de Thom Ventoux worden ingehaald. Hij heeft vandaag praktisch geen last van zijn knieën, maar weet natuurlijk niet of dat ook zo zal blijven. Plan is om naar boven te tokkelen in een licht verzet. Een voorbijganger merkt op dat Raph er met zijn fietstassen uitziet als een krantenbezorger die zijn ronde aan het doen is.

Bij Michel begint het ondertussen tijdens de klim toch wel te kriebelen. Het gaat prima, zo goed zelfs dat hij bij de snelste klimmers hoort, zo krijgt hij te horen bij de eerste verzorgingspost. Ook Rick, onze fietsmaat van een dag eerder, gaat lekker omhoog op zijn mountainbike.

Drukte

Het is zaterdag en dus druk op de weg naar de top. Auto’s, motoren en fietsers gaan in groten getale naar boven en uiteraard ook weer naar beneden. Het is een drukte van belang op de weg. Het meest opvallend zijn de fietsers met een nummer op hun stuur; die komen met hoge snelheid naar beneden en zijn niet van plan om voor iets of iemand vaart te minderen. Dat levert hectische taferelen op: sommigen zigzaggen zelfs tussen de auto’s door om maar niet te hoeven remmen.

De organisatie van de Thom Ventoux heeft ons op het hart gedrukt om voorzichtig af te dalen; minderjarigen mogen zelfs niet op de fiets naar beneden. Ergens tijdens de klim staat naast de weg een stapeltje stenen met daarop een kruis, een plakkaatje en wat verwelkte bloemen. Het is een stil bewijs dat het ook gruwelijk mis kan gaan.

Prettig

De hectiek op de weg is verre van prettig, maar het hoort kennelijk bij een berg van het kaliber van de Mont Ventoux.
Wat wel heel prettig is, zijn de vrijwilligers van de Thom Ventoux die op verschillende plaatsen klaar staan met water, een banaan of een energiereep. Of alle drie, als je dat wil. En dan zijn er op de route nog een mobiele EHBO-post, een mobiele technische dienst, een reportagewagen en een bezemwagen die je allemaal kunt bellen in geval van nood.

Op een gegeven moment wordt de klim een stukje zwaarder; tot een procent of 12. En dat over meerdere kilometers. De strijd van fietser-tegen-berg is nu in volle gang.

Voorin is daarnaast ook een strijd van fietser-tegen-fietser aan de gang. De te kloppen man is Guido, die bij de eerdere editie van de Thom Ventoux als eerste boven was en op vrijdag de klim deed in 1 uur en 42 minuten. Deze keer doet hij er een minuut langer over.
Michel zit er niet ver achter en eindigt, op zijn bejaarde mountainbike uit 1993,  als vijfde.

Raph heeft intussen geen idee van de strijd op de top. Het gaat allemaal heel gemakkelijk op zijn krantenbezorgersfiets en hij voelt zich zo sterk als een os. Maar helaas is hij ook zo traag als een os. Desondanks  haalt hij  gedurende de klim af en toe een deelnemer aan de Thom Ventoux in.  En onderweg neemt hij nog even de tijd om gebruik te maken van de meegebrachte rol WC-papier. De top wordt vervolgens zonder verdere onderbrekingen gehaald.

Het onthaal van de fietsers bovenop de kale berg is trouwens een belevenis op zichzelf. Er staat boven een hele groep klaar, compleet met spandoek, om de fietser de laatste honderd meter door middel van aanmoediging naar de eindstreep te sleuren. Dat gebeurt ook met de groep wandelaars, die er op de top een tocht van 10 kilometer op hebben zitten.

Boven zijn ook de nodige deelnemers van de Tour du ALS, die  de dag ervoor werd verreden. Vanwege het noodweer in de middag hebben toen niet alle fietsers de top kunnen bereiken, omdat de weg door de politie werd afgesloten. Zaterdag neemt een aantal van hen revanche.
Het is sowieso erg druk boven, met een complete commerciële kermis rondom het fenomeen Ventoux: souvenirs, snoepjes, drankvekopers, fotografen die hun diensten aanbieden etc.

Weer naar beneden

Als alle fietsers en wandelaars die deelnemen aan de Thom Ventoux op de top zijn gearriveerd is het tijd om weer naar beneden te gaan, want is behoorlijk koud aan de top. Michel, Rick en Raph gaan samen naar beneden. Dat afdalen gaat een stuk sneller dan het klimmen, maar we maken er geen wedstrijd van; geen van ons heeft behoefte aan een eigen stapeltje stenen met daarop een kruis, een plakkaatje en wat verwelkte bloemen.
Maar op de plaatsen waar het kan worden de remmen losgelaten en worden snelheden gehaald waar we op het vlakke alleen van kunnen dromen.

Nagenieten

Op een terrasje in Malaucène worden nog even de ervaringen van de dag doorgenomen en daarna fietsen we met zijn drieën op ons gemak terug naar Bénivay-Olon, waar ‘s avonds een barbecue wordt gehouden. Iedereen is blij; de Thom Ventoux 2014 had niet beter kunnen verlopen. Alle deelnemers en vrijwilligers worden in het zonnetje gezet en bedankt voor hun inzet. De meest bijzondere deelnemers zijn Oscar die de route van de fietsers hardlopend heeft afgelegd, Rein die de berg bedwong met zijn 3-speed Brompton vouwfiets, Sakia die eindigt als snelste vrouw (op de 7e plaats) en de fietsende deelneemster Fleur, die pas 12 jaar oud is. En dan zijn er nog Brian en zijn vader Herbert. Brian heeft nog niet eerder een berg van dichtbij gezien en finisht op zijn zware mountainbike als vierde(!), terwijl Herbert gelukkig daags voor de klim in een lokale fietsenwinkel in een verstoft doosje een 7-speed bergverzet vond als vervanger voor de criterium cassette op zijn fiets. Dat hinderde hem overigens niet om twee dagen eerder gewoon naar boven te rijden op de steile kant van de Col de Propiac.

Ook wordt tijdens de avond de voorlopige opbrengst voor het goede doel bekend gemaakt: ruim 32.000 euro. Niketan-bestuursleden Marion en Antoinette nemen de symbolische cheque in ontvangst van de opa van Thom, de naamgever van de stichting.

De volgende dag vertrekken Michel en Raph weer naar Nederland. Rick blijft nog een paar dagen langer. Hij huurt maandag een lichtgewicht racefiets om te kijken of hij daarmee een betere tijd neer kan zetten. Rick belooft ons te laten weten hoe lang hij er over gedaan heeft. En laat meteen ook weten dat het SMS-je daarvoor al klaar staat: 1 uur 41.

Rustdag, 30 mei 2014

Vandaag gefietst: 23 km
Totale afstand Michel: 1472 km
Totale afstand Raph: 1171 km

Vandaag geen dagetappe, maar een rustdag. Een dag die prachtig begint en maar langzaam op gang komt omdat we niks moeten. Maar omdat we nog steeds in de fietsmodus zitten begint het op een gegeven moment toch te kriebelen en besluiten we een eindje te gaan rijden. Michel wil richting de Mont Ventoux en – als het meezit – er ook naar boven. Als we samen met Rick, een andere vijftiger op de camping, willen vertrekken zien dat we dat de lucht rond de Mont Ventoux snel betrekt: er pakken zich donkere wolken samen rond de top. We besluiten daarom maar een paar klimmetjes in de buurt te proberen.

Op een van de hellingen hebben we goed zicht op de kale berg en het blijkt niet pluis te zijn aan de top. In de verte zien we flitsen en horen we de donder. Later op de dag krijgen we te horen dat de politie de weg naar de top heeft geblokkeerd voor fietsers en ander verkeer.

Als troost beklimmen we de Col de Propiac, een beklimming met haarspeldbochten en al. En op de top maken we een foto om aan het nageslacht te kunnen bewijzen dat we toch een echte Col hebben bedwongen. Het is een bruikbare voorbereiding voor het echte werk op 31 mei.

We besluiten snel naar beneden te gaan, want het dreigt inmiddels ook bij ons te gaan regenen. Op de weg naar beneden krijgt Michel in een van de haarspeldbochten een lekke band. Het blijkt te zijn veroorzaakt doordat een remblokje de band heeft geraakt, waardoor zowel de buitenband als de binnenband zijn doorgesleten. Gelukkig is het maar een klein gaatje en kan het met wat plakkers worden verholpen. Maar het is wel een luid en duidelijk signaal dat Michel zijn remmen moet bijstellen.

‘s Avonds krijgen we van de organisatie van de Thom Ventoux een briefing voor morgen. Het is inmiddels gaan regenen. Hopelijk is het morgen tijdens de beklimming wel goed weer.

Etappe 13, 29 mei 2014

Michel: Crest – Bénivay-Ollon – 101 km
Raph: Crest – Bénivay-Ollon – 187 km (waarvan 94 op de fiets)
Totale afstand Michel: 1449 km
Totale afstand Raph: 1148 km

We zijn er! In 13 etappes is de afstand tussen Nederland en Zuid-Frankrijk overbrugd. De laatste etappe rijdt Michel weel geheel op de fiets. Raph ‘doet’ eerst een ochtendritje van 32 kilometer, haalt ontbijt en rijdt vervolgens met de auto naar de camping in Bénivay-Ollon en stapt daar op de fiets om hem tegemoet te rijden.

Michel geniet van het eerste stuk ten zuiden van Crest. Hij laat per SMS weten; “Wat een geweldig mooie omgeving. Genieten met een grote G. Ondanks 7km 7% klimmen. Nu eerst tiet veur un bakske”.

De route van Michel heeft Raph aangegeven op een Michelinkaart. Hij wordt vergezeld door Herbert, de man van Antoinette’s vriendin Annemiek. Herbert heeft een prima conditie, maar nog geen enkele ervaring met klimmen. Hij blijkt desondanks niet veel moeite te hebben met de eerste klim, die bijna zes kilometer lang is en eindigt op de Col de Propiac. De route voert op een gegeven moment echter ook over onverharde wegen en daar blijkt Herbert’s racefiets niet uit de voeten te kunnen. Hij besluit daarom terug te keren.

In Visan ontmoeten Michel en Raph elkaar weer op de fiets. Op de heenreis heeft Raph een behoorlijk harde tegenwind gehad. Dat is de Mistral, weet Michel. Hij is eerder op de dag een groepje vrouwen tegengekomen. Een van de vrouwen is een Nederlandse die al 20 jaar in de regio woont. Ze vertelt Michel dat de harde wind die richting het zuidoosten waait de Mistral is. En dat het ook betekent dat er de komende dagen geen regen te verwachten valt. Dat is een opsteker, want tot dusverre waren de weersverwachtingen voor het weekend niet gunstig.

Op de rest van de route hebben we dus wind in de rug. ‘De hand van God’ noemt Michel het, want het maakt de beklimmingen beslist een stuk draaglijker. Maar de voorlaatste klim is desondanks behalve heel mooi ook lang, steil en zwaar. Maar minder zwaar dan mèt tegenwind.

Na een laatste pauze in Puyméras is het tijd voor de allerlaatste klim richting de eindbestemming; de Col de Propiac. Tijdens de klim is de Mont Ventoux in zijn volle glorie te aanschouwen. De Kale Berg doet wat-ie altijd doet: intimiderend steekt hij hoog uit boven de andere toppen in het landschap. Maar na onze rit hebben we er wel vertrouwen in dat we op die puist boven komen. Eerst naar de camping, een verdiende rustdag en op zaterdag de 31e gaat het er dan eindelijk van komen: de beklimming van de Mont Ventoux. De voorbereiding voor de klim is afgelopen als we arriveren op de camping en worden  onthaald door Antoinette, de kinderen en andere campinggasten.

Etappe 12, 28 mei 2014

Michel: Meyrieu-les-Étangs – Crest – 137 km
Raph: Pijnacker (NL) – Crest (F) – 1014 km (waarvan 0 op de fiets)
Totale afstand Michel: 1348 km
Totale afstand Raph: 1054 km

Vandaag staat in het teken van het weerzien. Om 4 uur ‘s ochtends vertrekt Raph samen met Antoinette, hun kinderen Meyha (15) en Faye (10), en Michel’s kinderen Valentijn (14) en Madelief (9) in een volgeladen auto naar Zuid-Frankrijk. De eerste bestemming: Dijon. Daar zijn we al om half twaalf en moet de fiets worden opgehaald die Raph een dag eerder heeft achtergelaten bij een hotel. Gedurende de dag hebben Michel en Raph via SMS contact, want de bedoeling is dat we ‘s avonds met zijn allen op dezelfde camping staan. Voor de kinderen is het een verrassing.

Via de SMS laat Michel weten dat hij op dat moment in Les Grand Serres zit en dat het zijn bedoeling is om Crest te halen, 80 kilometer verderop. Verder schrijft hij: “Doe mijn best om camping Les Clorinthes te halen, maar met pap in de benen en heel veel klimmen kan mijn motto alleen maar zijn: ‘pijn is fijn’!”

Het laatste stuk naar Crest wordt de landelijke route genomen; misschien komen we Michel onderweg wel tegen. Maar helaas, we zien hem niet. Als we in Crest zijn aangekomen laat Michel weten dat het nog vijf kwartier zal duren totdat hij er is. Gelukkig heeft de camping een zwembad; dat is de perfecte afleiding. Meyha en Faye was al opgevallen dat het zwembad niet lijkt op het zwembad van de foto’s op de eindbestemming, dus die worden snel bij het complot betrokken.

Als Michel arriveert, hebben Madelief en Valentijn aanvankelijk niks in de gaten. De blik in hun ogen als ze in de gaten krijgen dat hun vader naar ze staat te kijken is ‘priceless’, zoals ze bij Mastercard plegen te zeggen. Op het memorabele weerzien volgt een gezellige avond. Maar we gaan vroeg naar bed, want iedereen is doodop.

Etappe 11, 27 mei 2014

Michel: Thoirette – Meyrieu-les-Étangs – 123 km
Raph: Dijon – Pijnacker (NL) – 680 km (waarvan 0 fietskilometers)
Totale afstand Michel: 1211 km
Totale afstand Raph: 1054 km

Voor Michel is vandaag de allerzwaarste dag van de reis. Het is de hele dag nat en koud. Na 30 kilometer moet hij zich, compleet doorweekt, opwarmen in Poncin. ‘s Middags wordt de regen minder, het miezert dan alleen nog maar. Misschien komt het door het weer, maar ook de route lijkt vandaag minder mooi. Na 100 kilometer wordt het nog zwaar, met klims van 10 procent. Op de camping in Meyrieu-les-Étangs, ten zuidoosten van Lyon, kan hij eindelijk een warme douche nemen en droge kleren aantrekken.

Raph valt het vooral zwaar dat hij niet kan fietsen vandaag. Begin je er net lekker in te komen, moet je alweer wat anders doen. Zijn vervoermiddel vandaag is een TGV en die raast met 300 kilometer per uur richting Nederland. De afstand die 10 dagen fietsen kostte wordt met de trein in amper vijf uur overbrugd. En morgen gaat-ie weer terug naar Dijon, ditmaal met de auto en vijf passagiers, om er zijn fiets op te halen. Vandaar gaat het vervolgens verder richting de Mont Ventoux.

Etappe 10, 26 mei 2014

Michel: Arc-et-Senans – Thoirette – 120 km
Raph: Montagney – Dijon – 89 km
Totale afstand Michel: 1088 km
Totale afstand Raph: 1054 km

Michel komt op stoom

Hoewel het er de eerste kilometers van de dag niet naar uitzag, heeft Michel vandaag twee mijlpalen bereikt: de 1000-kilometergrens is gepasseerd en hij is in Onoz op het hoogste punt van de Groene Weg geweest, 600 meter.
De eerste 34 kilometer van de tocht gaat echter vreselijk; Michel denkt zelfs dat hij vandaag niet veel verder zal komen dan 75 kilometer. Maar na twee espresso’s te hebben gedronken gaat de beklimming vanaf Poligny weer als vanouds en vanaf dat moment komt de vaart er goed in.

Het gaat hem zelfs zo goed af, dat hij vandaag 120 kilometer aflegt. De eindbestemming is de camping van Thoirette. Althans, die camping wordt vermeld in het routeboekje, maar blijkt niet meer te bestaan.

Toch zet Michel er zijn tent op, want de volgende camping is 29 kilometer verderop en het regent en onweert inmiddels.

Raph gaat off-road

Ook Raph haalt vandaag de mijlpaal van 1000 kilometer, maar voor hem is de etappe een stukje korter. De eindbestemming, Dijon, ligt op maar zo’n 60 kilometer van het vertrekpunt. Omdat de route naar Dijon uit tamelijk drukke wegen blijkt te bestaan, besluit hij na Pesmes op zoek te gaan naar rustiger weggetjes.

Zonder route- of detailkaart – die heeft Michel meegenomen – blijkt dat toch wat ingewikkelder te zijn dan gedacht. De wegen zijn op een gegeven moment dermate rustig dat de bewoners van de weinige huizen op de route verbaasd opkijken als er opeens een fietser voorbij komt. “Wat doet die fietser hier”, zie je ze denken, “weet-ie dan niet dat de weg verderop ophoudt?”

Nee dus, dat weet die fietser niet. En erg efficiënt blijkt het avontuur zonder kaarten ook niet te zijn, want na bijna drie uur fietsen ziet Raph in de verte nog steeds Pesmes liggen. Geeft niks vandaag, die extra kilometers. Verder dan Dijon gaat het toch niet.

En verder gaat het, over onverharde weggetjes en bijna vergeten paadjes. Totdat op een gegeven moment de lucht er wel erg dreigend uit begint te zien. Dat is het signaal om toch maar weer een verharde weg met richtingaanwijzers op te zoeken. Als Raph uiteindelijk in Dijon aankomt heeft hij 89 kilometer afgelegd. En genoten van het uitzicht, de rust en stilte op het off-road gedeelte van de route.

Morgen is er geen etappe voor Raph. Hij stapt dan op de trein naar Nederland, om zijn vrouw Antoinette, Michel’s kinderen en zijn eigen kinderen te gaan ophalen.

Etappe 9, 25 mei 2014

Michel: Hurecourt – Arc-et-Senans – 138 km
Raph: Hurecourt – Montagney – 110 km
Totale afstand Michel: 968 km*
Totale afstand Raph: 965 km

*: 968 = totaalafstand van 993 min 25 kilometer van de eerste etappe, vindt Michel zelf

Raar begin van de dag vandaag: Michel en Raph nemen afscheid van elkaar! Dat was niet zo gepland, maar gelukkig zien ze elkaar over een paar dagen weer. Michel vertrekt om negen uur van de camping en Raph blijft nog even genieten van de bijzondere omgeving. En vooral om het reisverslag online te kunnen zetten, want de verbinding is niet best. Pas rond half twaalf vertrekt hij. Nog niet naar Dijon, maar net als Michel richting Marnay.

Vandaag is het verkiezingsdag. In Frankrijk is dat altijd op een zondag. Maar veel is er niet van te merken; dorpjes zijn net zo uitgestorven als op andere dagen. In Amance is het plaatselijke supermarktje gelukkig open, zodat er kan worden ontbeten en eten kan worden gekocht voor de rest van de dag, want ‘s middags is alles dicht.

De route voert vandaag voor een belangrijk deel langs de oevers van de Saône en dat maakt het een gemakkelijke dag. Voeg daarbij een niet al te fel zonnetje door de hoge sluierbewolking en een zacht windje (uiteraard tegen, dat dan weer weer wel… ;-) en het wordt vanzelf een genoeglijk toeristisch uitstapje. Ellende zat er dus niet bij vandaag. Wel moest er wat geklommen worden: bij de tunnel van St. Albin gaat de vaarroute namelijk onder een berg door en moeten fietsers over diezelfde berg heen fietsen. Onderweg komt Michel solofietser Lei Los uit Ridderkerk tegen en Raph komt aan fietsers een stel dertigers, een stel van rond de 60 en een paar mannen-van-in-de-vijftig tegen.

Aan het solo fietsen moet je trouwens een beetje wennen, maar ook niet meer dan dat. Voor Raph was de laatste keer in 1992, toen hij vanuit Nederland naar Marokko fietste en Michel fietste in 1996 in zijn uppie naar Turkije. Gelukkig zijn er onderweg de talloze koeien nog. Praat tegen ze en ze kijken je aan en soms loeit er een terug. Da’s ook wat waard.

In Fresne-St-Mamès is het uit met de pret. De Saône wordt verlaten en dat betekent onvermijdelijk dat je een dal uit moet klimmen. Vlak erna, in St-Gand, krijgt Raph van Michel een SMS-je dat hij in Marnay is aangekomen en dat hij gaat proberen om een camping 40 kilometer verderop te halen. Voor Raph is Marnay het einde van de fietsroute; van daaruit gaat hij naar Dijon. Voor wie de Groene Weg fietsroute volgt is Marnay overigens een belangrijke plaats, want het markeert het punt waarop je van fietsboekje moet wisselen.

In Marnay is overigens bitter weinig te beleven op zondagmiddag. Er blijkt geen hotel, herberg, gîte of restaurant open te zijn; enkel een kebabzaakje en een pizza-takeout waar bier wordt getapt en dus het laveloze deel van de mannelijke bevolking van Marnay blijkt rond te hangen. Raph gaat daar uiteindelijk dus maar eten en neemt de dronkenlappen op de koop toe, vooral omdat het net begint te regenen. Michel heeft in Arc-et-Senans net zoveel geluk en eindigt zijn dag in een kebabzaakje waar ze Heineken serveren.

Etappe 8, 24 mei 2014

Bayon – Hurecourt – 95 km
Totale afstand: 855 km

Alle fietsers hebben er soms last van: tegenwind. Tijdens de etappe van vandaag was het vervelender dan de andere dagen. Want ons is inmiddels opgevallen dat we tot nog toe elke dag tegenwind hebben gehad. Ben je aan het ploeteren, komt er vanuit tegengestelde richting een andere volbepakte reiziger aanfietsen die ogenschijnlijk nergens last van heeft. Reden: rugwind. We weten niet of de wind op de route doorgaans vanuit het zuiden naar het noorden waait, maar het kan geen kwaad om dat eens te onderzoeken als je van plan bent om een fietstocht naar het zuiden te ondernemen. In plaats van dat je aan het eindpunt je vervoer moet regelen kun je dat ook aan het beginpunt doen en vervolgens naar huis fietsen.

In ons geval was in het zuiden beginnen geen optie, want het doel van de tocht was om op de eindbestemming, de Mont Ventoux dus, voldoende conditie te hebben opgebouwd om de Kale Berg te beklimmen.

Onderweg komen we twee fietsers tegen die wel in het zuiden zijn begonnen. Om precies te zijn: in Faro, Zuid-Portugal. Carla en Rinse komen uit Loon op Zand en zijn voor hun gevoel al bijna thuis. De Mont Ventoux hebben ze in de verte zien liggen, zo vertellen ze ons. En ja, de meewind van vandaag is mooi meegenomen, maar ze verzekeren ons dat ze echt niet altijd de wind mee hebben gehad.

Nog meer tegenwind

De term tegenwind wordt ook in overdrachtelijke zin gebruikt om aan te geven dat iets tegenzit. En ook bij ons is daar sprake van. Nee, niet de zadelpijn en zelfs niet de knie, maar een bericht vanuit Nederland was daar de oorzaak van. Antoinette en de kinderen van Michel en Raph reizen woensdag met de auto richting de Mont Ventoux. Omdat Antoinette zelf geen rijbewijs heeft zou iemand anders de auto besturen. Dat gaat – om overigens begrijpelijke redenen – niet door. Een andere chauffeur kon, alle opties afwegend, helaas niet worden gevonden.

Naast fietsers zijn we ook familiemensen, dus is besloten dat Raph vanuit Hurecourt naar Dijon rijdt, daar zijn fiets achterlaat, dinsdag met de trein naar Nederland reist en de volgende dag met de auto, Antoinette en de kinderen naar Zuid-Frankrijk rijdt. In Dijon haalt hij zijn fiets op en op de eindbestemming stapt hij weer op de fiets om Michel tegemoet te rijden. Michel vervolgt gewoon de geplande route.
Overigens heeft Raph’s knie wel een rolletje gespeeld bij de keuze wie er naar Nederland gaat. Die twee dagen rust vergroten de kans dat op 31 mei tijdens de Thom Ventoux de top kan worden gehaald.

Dat niet de hele tocht op de fiets kan worden afgelegd is uiteraard jammer, maar ook niet meer dan dat. Het zou veel meer jammer zijn als Antoinette en de kinderen er in Zuid-Frankrijk niet bij zouden kunnen zijn; die zien namelijk ook uit naar de deelname aan de Thom Ventoux. Dus als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

Qua sponsorkilometers zou het missen van twee fietsdagen geen probleem hoeven zijn, omdat de werkelijke afstand naar de Mont Ventoux rond 1500 kilometer ligt; een stukje verder dan aanvankelijk begroot.

De ideale fietserscamping

Voor de etappe van vandaag was aanvankelijk ingeschat dat we Port-sur-Saône zouden kunnen halen. Maar al tijdens de eerste kilometers bleek dat te ambitieus: the knee said no! waardoor er de eerste twee uur net iets meer dan 10 kilometer kon worden afgelegd. Het bijgestelde doel was een camping in de buurt van Corre. En blijkt die camping nou net het pareltje te zijn waarvan je hoopt dat je het ooit vindt! Vlakbij een piepklein dorpje ligt, bovenop een heuvel met een prachtig uitzicht, een kleine camping die is vernoemd naar de bosnarcissen die er groeien: Camping La Jonquille. Beneden zijn er een paar plaatsen voor caravans en boven is een veldje voor tentkampeerders. Het Nederlandse echtpaar Herman en Jacqueline Diks hebben een omgeving gecreëerd waarin het uitermate prettig toeven is. Het kroonjuweel is een gebouwtje om te schuilen als het regent, dat is ingericht als een huiskamer-in-de-buitenlucht. De manier waarop het huisje is gebouwd en waarop het is ingericht is werkelijk fantastisch. We voelden er ons meteen thuis. Voor ons was het een toevallige stopplaats, maar deze camping is echt een omweg meer dan waard!

Op de camping ontmoeten we het fietsersechtpaar Petra en Anne uit Nuenen. Vanwege de relaxte atmosfeer zijn ze een dag langer op de camping gebleven. Ze zijn begonnen in Bordeaux en zijn toen via de Middellandse Zee bij de Camargue naar het noorden afgebogen en nu onderweg naar huis.

Etappe 7, 23 mei 2014

Metz – Bayon – 115 km
Totale afstand: 760 km

Bij vertrek vanuit Metz vanochtend valt de regen met bakken uit de lucht; geen prettig begin van een fietsdag. Op stukken waar we moeten klimmen om de stad uit te komen lijkt het wel alsof we door een snel stromende beek rijden. Bovendien is het verkeer in de stad erg druk en niet erg geduldig.

Eenmaal de stad uit wordt het verkeer wat rustiger, maar blijft het regenen. De omgeving van Metz is in dergelijk weer ronduit mistroostig. En wij zijn een stel verzopen katten.
Na een tijdje gaat het gelukkig wat minder regenen en wordt ook het landschap wat fraaier. En toen het eenmaal droog is aan het eind van de ochtend wordt het zowaar nog een mooie fietsdag; dat hadden we niet verwacht!

Na een rustpauze bij de enige winkel in Delme die nog open was rijden we verder. We komen door het Forêt de Grémecey, waar het op wat vogelgeluiden na doodstil is. Geen geluiden van een autoweg of landbouwvoertuigen in de verte, helemaal niets! We worden er zelf ook helemaal stil van. Het is alsof de ochtend enkel nog een vervelende herinnering is.

De route voert ons naar Lunéville, het Versailles van Lotharingen. Er staat een enorm paleis in de stad. Het is minder goed onderhouden dan Versailles, maar beslist indrukwekkend. Het paleis is begin 18e eeuw gebouwd in opdracht van de Poolse koning Stanislas. Die mocht de baas spelen in Lotharingen van zijn schoonzoon Lodewijk de XVe, nadat de Poolse troon aan zijn neus voorbij was gegaan. Lunéville heeft behalve het paleis ook een mooi, oud centrum. Daar eten we alvorens te beginnen aan het laatste stuk richting Bayon.

Listen to the knee

Net als gisteren vordert het trager dan de fietsdagen ervoor. Om dezelfde afstand te kunnen afleggen moeten we beduidend langer fietsen. Het tempo wordt bepaald door Raph’s rechter knie. Als je je er op kunt instellen rijdt het eigenlijk best wel relaxed. Op de pijn na dan, die onvermijdelijk volgt als je even wat minder oplet. Steile klims zijn gek genoeg het probleem niet; die doe je in een heel licht verzet. Het zijn de stukken vals plat waarop je onbewust toch op tempo wil blijven. En het ergste zijn de heel korte stukjes, zoals opritjes van een paar meter die sterk stijgen en die je bijna gedachtenloos op macht, doet zonder terug te schakelen. Zonder alle bagage lukt zoiets misschien nog, maar niet met een volgeladen fiets. Dan is het The knee says no!
Dus: kalm aan, dan breekt het knietje niet.

Etappe 6, 22 mei 2014

Grevenmacher – Metz – 104 km
Totale afstand: 645 km

Het belangrijkste wapenfeit vandaag was toch wel dat we de helft van de beloofde afstand van 1250 kilometer hebben afgelegd. Maar op het moment dat het heuglijke feit kon worden gevierd hadden we wel wat anders aan het hoofd.

De dag begon mooi na een best wel onrustige nacht. Het waaide rond een uur ‘s nachts zo hard dat Raph’s fiets omwaaide en op de tent viel. Gelukkig was er geen schade. Even later kregen we een hoosbui letterlijk op ons dak. Maar dat kon de tent allemaal prima hebben. ‘s Ochtends na het opstaan volgde nog een staartje, waardoor de was die net droog was weer nat werd. Het pensionado-echtpaar Sjef en Tan nodigde ons uit voor een kopje koffie voor vertrek en dat konden we natuurlijk niet afslaan.

Rond half tien vertrokken we via de Duitse oever van de Moezel richting Schengen. En al snel werd duidelijk dat Raph’s rechterknie een serieus probleem zou gaan worden. Op volledig vlak terrein zat er niet meer in dan zo’n 16 kilometer per uur; meer kracht zetten werd al snel erg pijnlijk. Het leek op een gegeven moment wel op fietsen met eieren op de pedalen.
Tijdens de brunch in Remich (L) werd afgesproken om een huisarts op te zoeken en die om advies te vragen. Als dat in al die kleine dorpjes niet zou lukken, dan was het plan om naar Thionville te fietsen – de grootste plaats in de buurt van de route – voor medisch advies. Uiteindelijk kwamen we daar ook terecht.

Bij dokter Schilz legde Raph in zijn beste Frans uit waar ‘m de pijn zat. De diagnose: overbelasting van de kniepees. De dokter schreef een recept uit voor ontstekingsremmers, pijnstillers en een gel en vervolgens ging het naar de dichtstbijzijnde apotheek. Buiten werden in een regenbui de medicijnen ingenomen en de gel op de pijnlijke plek gesmeerd.

En vervolgens ging het weer verder, want de planning is vrij krap: we moeten natuurlijk wel op tijd aan de voet van de Mont Ventoux arriveren. Gelukkig werkten de medicijnen vrij snel, waardoor de pijn draaglijker werd. Niet veel later begon het hard te regenen (en bleef het regenen), bleken we bijna zonder contant geld te zitten en bleek de dichtstbijzijnde camping nog 40 kilometer rijden.

Uiteindelijk zijn we maar naar Metz gereden en hebben we daar een hotel gepakt. Ook lekker: onszelf opladen en tegelijkertijd ook de van stroom afhankelijke apparatuur. Via de dynamo lukt weliswaar, maar door de gekozen oplossing werkt het laden alleen als het licht brandt. En dan blijkt er bitter weinig stroom over te blijven om apparaten van stroom te voorzien.

Al met al was het dus een aardig vermoeiend dagje. Dankzij de Franse medicijnen en ondanks de regen hebben we er toch nog meer dan 100 kilometer uit weten te persen. De moraal is gelukkig nog goed.