Etappe 1, 17 mei 2014

• Michel: Wageningen – Drunen – 67 km
• Raph: Pijnacker – Drunen – 92 km

We hebben er allebei maandenlang naar uitgekeken en vandaag was het eindelijk zo ver: TwoToVentoux is nu echt begonnen! Michel is vertrokken vanuit Wageningen en Raph vanuit Pijnacker. De eindbestemming van vandaag was Drunen. Hier wonen Raph’s ouders. En het is van beiden even ver. Althans, dat dachten we.

Zo’n eerste etappe is altijd spannend. Zijn de voorbereidingen goed verlopen? Hebben we iets vergeten? Is de conditie misschien te optimistisch ingeschat? Is fietsen nog steeds zo leuk als in je herinnering? Het antwoord op dergelijke vragen krijg je alleen als je op pad gaat.

Eerste indrukken van Michel

Het was begin januari dat ik Raph met gezin uitnodigde voor een nieuwjaarsborrel en Raph begon te vertellen over zijn voornemen een sponsorfietstocht naar de Mont Ventoux te gaan ondernemen. Dat maakte mij direct enthousiast en nog voordat ik me het echt realiseerde zei ik “dan ga ik mee”. Dat was 4 maanden geleden en nu is het zover. Mijn fiets van 1993, dat jaar speciaal gekocht omdat ik later dat jaar met Raph door de VS ging fietsen, heb ik voor deze gelegenheid weer volledig in ere hersteld. Nostalgie! En wat rijdt ie lekker! Eigenlijk zat vandaag alles mee: het weer, de fiets, de route en ik ben Michael Boogerd voorbij gereden! Dat laatste was makkelijk, want we gingen in tegengestelde richting……

Natuurlijk zat er ook iets niet mee, mijn zitvlak moet nog erg wennen aan een lange zit op het zadel.  Bij gebrek aan een lap vlees zal het morgen wel een extra doekje worden. In tegenstelling tot Raph heb ik wel een kilometertje of zeven teveel gefietst. Toch een verkeerde afslag genomen.

De route ging vanuit Wageningen via het riviertje De Grift naar “Onderlangs” bij de Grebbeberg langs het mooie natuurgebied De Blauwe Kamer. Bij Rhenen de brug over de Rijn genomen en dan via Ochten langs de Waal richting de oude tolbrug De Prins Willem Alexander. Eenmaal over de brug, aan de andere kant de drukbevaren rivier verder gevolgd tot aan Hedel. Even na Hedel de Maas overgestoken. Hier ging het fout met het lezen van de kaart. Dan maar vragen. Met dit weer kom je gelukkig genoeg fietsers tegen en hun aanwijzingen brachten mij na 7 km van omzwervingen weer op het juiste pad. En zo kwam ik iets na 5 uur bij de ouders van Raph aan.

Morgen gaat het pas echt beginnen. Dan gaan we met z’n tweeën samen verder richting de Mont Ventoux. Er is nog een lange weg te gaan, maar als de rest van de reis net zo verloopt als vandaag dan teken ik er voor.

De eerste indrukken van Raph

Wat me meteen na vertrek opviel, is dat het gebruik van navigatie in de auto een negatieve invloed heeft op de kaartleesvaardigheid. Voor het eerste stuk had ik een kaart gekocht met fietsknooppunten en daar kon aanvankelijk niet echt mee uit de voeten. Ook het fietsen van knooppunt naar knooppunt is nieuw voor me. Gelukkig wende het vrij snel.

Het weer was perfect voor een fietstocht: helder, zonnig, niet te warm en een aangenaam briesje. Dankzij de bewegwijzering van de knooppuntenroute was het een fluitje van een cent om via autoluwe wegen dwars door steden als Rotterdam en Capelle aan den IJssel te fietsen en toch juist uit te komen. In dit geval was dat bij de veerboot naar Kinderdijk. Bij de molens van Kinderdijk en in plaatsjes als Oud Alblas voelde ik me echt een toerist in eigen land. Wat heeft Nederland veel moois te bieden.

Vervolgens ging het langs Dordrecht naar het veer richting de Biesbosch. Dat gebied wordt momenteel voorbereid voor ‘Ruimte voor de rivier’. Er wordt landbouwgrond terug gegeven aan de natuur. En er worden nieuwe boerderijen gebouwd op terpen, zodat de boeren droge voeten houden als de Biesbosch bij hoog water wordt gebruikt om het teveel aan water tijdelijk te kunnen herbergen.

De weg naar ‘Pontje Steur’ was gelukkig wel open en ook het veer voer gewoon.
Vandaar ging het via Hank, Dussen, de vierde veerpont over de Bergse Maas, Sprang-Capelle en Waalwijk naar Drunen.

Met de conditie valt het alles mee. Het is in elk geval gelukt om een aardig gemiddelde van bijna 20 kilometer per uur te halen, zonder dat het achteraf pijn deed. Voor wie een racefiets heeft is een dergelijk gemiddelde misschien niet echt bijzonder. Maar de vergelijking gaat mank: alsof je de gemiddelde snelheid van een sportauto afzet tegen die van een vrachtauto.

Maar dat het de eerste dag probleemloos verliep wil niet zeggen dat het de rest van de tocht net zo gemakkelijk zal gaan. Mijn ervaring van voorgaande tochten is dat de derde tot en met de zesde dag het zwaarst worden. Daarna heb je het ritme te pakken en wordt het pas echt leuk.

Maar ook vandaag was er al iets leuks: Mijn vader bleek net als wij in bezit te zijn van een wielershirt van de Mont Ventoux. Dat hij de ‘Kale berg’ al eens had bedwongen wist ik. Dat was 1988, hij was toen 52. De AGU-Mont Ventouxrit was 1000 kilometer lang en omvatte 20 cols, waaronder de Galibier, de Izoard, de Vars, l’Alpe d’Huez en uiteraard de Mont Ventoux.