Etappe 7, 23 mei 2014

Metz – Bayon – 115 km
Totale afstand: 760 km

Bij vertrek vanuit Metz vanochtend valt de regen met bakken uit de lucht; geen prettig begin van een fietsdag. Op stukken waar we moeten klimmen om de stad uit te komen lijkt het wel alsof we door een snel stromende beek rijden. Bovendien is het verkeer in de stad erg druk en niet erg geduldig.

Eenmaal de stad uit wordt het verkeer wat rustiger, maar blijft het regenen. De omgeving van Metz is in dergelijk weer ronduit mistroostig. En wij zijn een stel verzopen katten.
Na een tijdje gaat het gelukkig wat minder regenen en wordt ook het landschap wat fraaier. En toen het eenmaal droog is aan het eind van de ochtend wordt het zowaar nog een mooie fietsdag; dat hadden we niet verwacht!

Na een rustpauze bij de enige winkel in Delme die nog open was rijden we verder. We komen door het Forêt de Grémecey, waar het op wat vogelgeluiden na doodstil is. Geen geluiden van een autoweg of landbouwvoertuigen in de verte, helemaal niets! We worden er zelf ook helemaal stil van. Het is alsof de ochtend enkel nog een vervelende herinnering is.

De route voert ons naar Lunéville, het Versailles van Lotharingen. Er staat een enorm paleis in de stad. Het is minder goed onderhouden dan Versailles, maar beslist indrukwekkend. Het paleis is begin 18e eeuw gebouwd in opdracht van de Poolse koning Stanislas. Die mocht de baas spelen in Lotharingen van zijn schoonzoon Lodewijk de XVe, nadat de Poolse troon aan zijn neus voorbij was gegaan. Lunéville heeft behalve het paleis ook een mooi, oud centrum. Daar eten we alvorens te beginnen aan het laatste stuk richting Bayon.

Listen to the knee

Net als gisteren vordert het trager dan de fietsdagen ervoor. Om dezelfde afstand te kunnen afleggen moeten we beduidend langer fietsen. Het tempo wordt bepaald door Raph’s rechter knie. Als je je er op kunt instellen rijdt het eigenlijk best wel relaxed. Op de pijn na dan, die onvermijdelijk volgt als je even wat minder oplet. Steile klims zijn gek genoeg het probleem niet; die doe je in een heel licht verzet. Het zijn de stukken vals plat waarop je onbewust toch op tempo wil blijven. En het ergste zijn de heel korte stukjes, zoals opritjes van een paar meter die sterk stijgen en die je bijna gedachtenloos op macht, doet zonder terug te schakelen. Zonder alle bagage lukt zoiets misschien nog, maar niet met een volgeladen fiets. Dan is het The knee says no!
Dus: kalm aan, dan breekt het knietje niet.